Pod „Adasiem” chociaż raz umawiał się prawdopodobnie każdy mieszkaniec Krakowa. Pomnik Adama Mickiewicza znajduje się miedzy Sukiennicami, a wlotem do ulicy Siennej. Konkurs na projekt tego monumentu wygrał polski rzeźbiarz Teodor Rygier, który o to zwycięstwo konkurował z m.in. Janem Matejko, Tomaszem Dykasem, Piusem Welońskim, Antonim Kurzawą i Walerym Gadomskim. Osłonięcie pomnika nastąpiło 16 czerwca 1898 roku, czyli sto lat po narodzinach wieszcza.
Pomnik przedstawia Adama Mickiewicza w pozycji stojącej. U jego stóp, na piedestale, umieszczone są rzeźby symbolizujące: Ojczyznę, Męstwo, Naukę i Poezję. Od strony ul. Siennej widnieje na cokole napis „Adamowi Mickiewiczowi Naród”, co wiąże się z tym, że budowa pomnika została w znacznej części sfinansowana z pieniędzy pochodzących ze zbiórki publicznej. Podczas II Wojny Światowej hitlerowcy zniszczyli pomnik. Został on zrekonstruowany z elementów znalezionych po wojnie na złomowisku w Hamburgu. Jego ponowne odsłonięcie nastąpiło 26 listopada 1955 roku, czyli w setną rocznicę śmierci poety.
Poniżej przedstawiamy Wam krótką biografię Adama Mickiewicza.
Do końca nie wiadomo, czy Mickiewicz urodził się w Nowogródku, czy też w Zosiu. Na pewno było to w Wigilię Bożego Narodzenia w roku 1798. Rodzicami wieszcza byli: Barbara z Majewskich i Mikołaj Mickiewicz.
Mickiewicz wychowywał się wśród żywych tradycji patriotycznych, w atmosferze szacunku i miłości rodzinnej. Niestety, już w okresie dzieciństwa los nie szczędził mu „niespodzianek”, jak: pożar Nowogródka, śmierć ojca, czy też przemarsz przez Litwę wojsk napoleońskich.
W domu poety przykładano dużą wagę do nauki, toteż po ukończeniu w roku 1815 szkoły dominikańskiej, Adam wyjeżdża do Wilna, aby tam rozpocząć studia na Uniwersytecie Wileńskim. Po roku studiów na wydziale matematycznym Mickiewicz poświęcił się humanistyce na wydziale literatury i sztuk wyzwolonych, gdzie miał szczęście spotkać takie wielkie osobowości jak: Joachim Lelewel, Jędrzej Śniadecki, Leon Borowski. W czasie studiów należał do Towarzystwa Filomatów (miłośników nauki) oraz do Towarzystwa Filaretów (miłośników cnoty), gdzie młodzież wileńska poprzez samokształcenie przygotowywała się do działalności patriotyczno – politycznej.
Po ukończeniu studiów (1819) Mickiewicz podjął pracę jako nauczyciel w szkole powiatowej w Kownie, gdzie wykładał historię, literaturę łacińską oraz gramatykę.
Podczas wakacji w roku 1920 wyjeżdża do Nowogródka. Za namową swojego przyjaciela – Zana- odwiedzają dwór w Tuhanowiczach, gdzie w pamięci poety pozostaje pokój damski oraz jego młoda „właścicielka” (opisuje to później w „Panu Tadeuszu”). Od tej chwili przeżywa nieszczęśliwą miłość do Maryli Wereszczakówny, która zaważyła na dalszym życiu poety oraz jego twórczości.
Mickiewiczowska „Romantyczność” stała się jaskółką zawierającą sprzeciw konserwatywnemu pseudoklasycyzmowi i zapoczątkowała nowy prąd w literaturze polskiej. W Kownie powstały romantyczne utwory Mickiewicza, jak „Oda do młodości” (1820), Ballady i romanse” (1822), „Grażyna” (1823) i „Dziady” część II i IV (1823).
W roku 1823 carat zainteresował się działalnością tajnych organizacji. Śledztwo prowadził senator Nowosilcow, który zlecił aresztowanie wielu młodych ludzi, między innymi Mickiewicza. Po procesie poeta został skazany na przymusowy pobyt w Rosji. W tym czasie przebywa w Petersburgu, Odessie, Moskwie i na Krymie. Powstają wówczas dzieła: „Sonety krymskie” (1826) i „Konrad Wallenrod” (1828). W roku 1829 opuszcza Rosję i wyjeżdża do Europy. Po upadku powstania listopadowego wraz z falą emigrantów przybywa do Drezna, gdzie powstaje poemat „Reduta Ordona”(1831) oraz „Dziady część III” (1832) – zwane drezdeńskimi.
W połowie roku 1832 Mickiewicz dociera do Paryża, gdzie osiedla się na stałe. W okresie tzw. parysko – lozańskim powstają m. in. utwory: : Księgi narodu polskiego” i :Księgi pielgrzymstwa polskiego” (1832), „Pan Tadeusz” (1834), „Liryki lozańskie” (1839/40).
W latach 1840 – 1844 wykładał literaturę słowiańską w College de France w Paryżu. W tym też czasie spotyka na swej drodze Andrzeja Towiańskiego, który niewątpliwie wywarł pewien wpływ na jego twórczość.
W roku 1855 wyjechał do Konstantynopola, aby tam organizować legion do walki z caratem, niestety, 26 listopada zamierzenia te przerwała nagła śmierć poety.
W roku 1890 zwłoki Mickiewicza sprowadzono do Polski i złożono w krypcie wawelskiej w Krakowie.
Za swoją wielką twórczość Adam Mickiewicz został uznany za wieszcza narodowego.
